Signaal 4
De kruisjesgave
Symbool
Het is vreemd dat christenen een kruis als symbool hebben. Liefde, verbondenheid, heelheid van de mens, hoop en leven staan toch voorop. Waarom dan een bijna luguber symbool van een kruis met de figuur van een gemartelde man?
Er is meermaals in de kerkgeschiedenis verwarring geweest over Jezus’ kruisdood. Sommige bewegingen geloofden dat Jezus nooit echt gestorven is: God kan niet sterven; de kruisdood van Jezus heeft nooit plaatsgevonden; Hij is overgegaan naar een geestelijk bestaan. Om die bewering tegen te spreken heeft de Kerk steeds naar Jezus’ geboorte én dood verwezen. Hij was wel degelijk helemaal mens, tot in de dood. Zijn wonden deden echt pijn en zijn dode lichaam is echt begraven. Dat is juist Gods bedoeling: mens zijn zoals alle mensen. De verrijzenis is de overwinning van de dood. Dat is helemaal ‘van God’. Een mens kan uit eigen kracht niet verrijzen. Je zou kunnen kiezen voor een symbool van de verrijzenis maar wat kan dat dan zijn? Elk teken dat de verrijzenis moet uitdrukken is te klein om het goddelijk karakter van de opstanding op te roepen. Zelfs de afbeelding van een leeg graf voldoet niet, want – zoals de joden in het begin beweerden – je kunt zeggen dat het lichaam van Jezus werd verplaatst. De verrijzenis van de Christus is niet de afwezigheid van zijn lichaam. Hij is juist op een nieuwe wijze helemaal aanwezig bij de mensen. Daarom is het kruis symbool van de christenen geworden. Vanuit de diepte van de dood rijst Gods liefde voor de mensen op.
Actueel
Jezus was tot in de kleinste vezels een mens. In zijn levenswandel stond Hij meestal aan de kant van de mensen die weinig van tel waren, zoals de tollenaars, hoeren, melaatse mensen, enzovoort. Christenen zijn daarom op de werkelijkheid betrokken. Ons geloof zweeft niet tussen de wolken maar staat waar de mensen leven, in de concrete omstandigheden van het bestaan. Christenen horen niet bang te zijn voor of afkerig te zijn van de mensen die vandaag niet van tel zijn zoals vluchtelingen, daklozen, immigranten, arme mensen, enzovoort. Bij hen staat Jezus’ kruis vandaag geplant en daar gebeurt de opstanding. Dat is de actualiteit van de kruisiging van de Heer.
Het is voor christenen de kunst om naar mens en wereld te kijken met de blik van Jezus. Wij gaan op zoek naar het kruis, niet om het te aanbidden. Wij zoeken het kruis omdat daar het wonder van Gods liefde gebeurt.
Je zou je het geloof van de christenen kunnen voorstellen als een vluchtheuvel. Als het lijden te erg wordt en als de wereld om je heen een chaos is, vind je rust en vrede op de vluchtheuvel van het geloof. Het behoort echter tot de kern van het christen-zijn dat wij niet weggaan uit de wereld. Wij hebben evenmin als andere mensen een sluitend antwoord op de vraag naar de zin van het lijden. Maar wij hebben een manier om er mee om te gaan. Iemand is ons voorgegaan in de solidariteit met lijdende mensen en daar is een bron van leven uit voortgekomen, sterker dan de dood.
Kruisgave
Vormelingen zijn op een leeftijd dat de eerste kwetsuren van het leven voelbaar worden. Er is al eens iemand overleden die zij goed hebben gekend, of er is een vriendschap gebroken. Voor kinderen kan dat een kruis zijn, het kruis van Jezus. In de aanloop naar het vormsel geven wij hen een kruisje niet om hen een last op te leggen maar als een uitdaging. Van jonge christenen mag je verwachten dat ze Jezus willen volgen op zijn levensweg, ook als dat een kruisweg wordt.
Het is vreemd dat christenen een kruis als symbool hebben. Liefde, verbondenheid, heelheid van de mens, hoop en leven staan toch voorop. Waarom dan een bijna luguber symbool van een kruis met de figuur van een gemartelde man?
Er is meermaals in de kerkgeschiedenis verwarring geweest over Jezus’ kruisdood. Sommige bewegingen geloofden dat Jezus nooit echt gestorven is: God kan niet sterven; de kruisdood van Jezus heeft nooit plaatsgevonden; Hij is overgegaan naar een geestelijk bestaan. Om die bewering tegen te spreken heeft de Kerk steeds naar Jezus’ geboorte én dood verwezen. Hij was wel degelijk helemaal mens, tot in de dood. Zijn wonden deden echt pijn en zijn dode lichaam is echt begraven. Dat is juist Gods bedoeling: mens zijn zoals alle mensen. De verrijzenis is de overwinning van de dood. Dat is helemaal ‘van God’. Een mens kan uit eigen kracht niet verrijzen. Je zou kunnen kiezen voor een symbool van de verrijzenis maar wat kan dat dan zijn? Elk teken dat de verrijzenis moet uitdrukken is te klein om het goddelijk karakter van de opstanding op te roepen. Zelfs de afbeelding van een leeg graf voldoet niet, want – zoals de joden in het begin beweerden – je kunt zeggen dat het lichaam van Jezus werd verplaatst. De verrijzenis van de Christus is niet de afwezigheid van zijn lichaam. Hij is juist op een nieuwe wijze helemaal aanwezig bij de mensen. Daarom is het kruis symbool van de christenen geworden. Vanuit de diepte van de dood rijst Gods liefde voor de mensen op.
Actueel
Jezus was tot in de kleinste vezels een mens. In zijn levenswandel stond Hij meestal aan de kant van de mensen die weinig van tel waren, zoals de tollenaars, hoeren, melaatse mensen, enzovoort. Christenen zijn daarom op de werkelijkheid betrokken. Ons geloof zweeft niet tussen de wolken maar staat waar de mensen leven, in de concrete omstandigheden van het bestaan. Christenen horen niet bang te zijn voor of afkerig te zijn van de mensen die vandaag niet van tel zijn zoals vluchtelingen, daklozen, immigranten, arme mensen, enzovoort. Bij hen staat Jezus’ kruis vandaag geplant en daar gebeurt de opstanding. Dat is de actualiteit van de kruisiging van de Heer.
Het is voor christenen de kunst om naar mens en wereld te kijken met de blik van Jezus. Wij gaan op zoek naar het kruis, niet om het te aanbidden. Wij zoeken het kruis omdat daar het wonder van Gods liefde gebeurt.
Je zou je het geloof van de christenen kunnen voorstellen als een vluchtheuvel. Als het lijden te erg wordt en als de wereld om je heen een chaos is, vind je rust en vrede op de vluchtheuvel van het geloof. Het behoort echter tot de kern van het christen-zijn dat wij niet weggaan uit de wereld. Wij hebben evenmin als andere mensen een sluitend antwoord op de vraag naar de zin van het lijden. Maar wij hebben een manier om er mee om te gaan. Iemand is ons voorgegaan in de solidariteit met lijdende mensen en daar is een bron van leven uit voortgekomen, sterker dan de dood.
Kruisgave
Vormelingen zijn op een leeftijd dat de eerste kwetsuren van het leven voelbaar worden. Er is al eens iemand overleden die zij goed hebben gekend, of er is een vriendschap gebroken. Voor kinderen kan dat een kruis zijn, het kruis van Jezus. In de aanloop naar het vormsel geven wij hen een kruisje niet om hen een last op te leggen maar als een uitdaging. Van jonge christenen mag je verwachten dat ze Jezus willen volgen op zijn levensweg, ook als dat een kruisweg wordt.